นั่งอัพโหลดคลิปทำงานบ้านของคุณเซอเสร็จ อารมณ์อยากเขียนถึงเด็กๆ ก็ตามมาทันที....วีดีโอคลิปด้านล่างนี่สดๆ ร้อนๆ เลยค่ะ เป็นงานมอบหมายจากคุณครูประจำชั้นให้เด็กๆ เลือกรับผิดชอบงานบ้านมาสามอย่างช่วงวันเสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมา ให้ผู้ปกครองถ่ายรูปขณะกำลังทำงาน..พร้อมประเมินผลการทำงานของลูก... พอคุณเซอพูดว่า

ภาม: มามี้..เดี๋ยววันเสาร์อาทิตย์ภามต้องทำงานบ้านส่งคุณครู มามี้ต้องเก็บภาพตอนภามกำลังทำด้วยนะครับ ต้องทำสามห้อง (แม่นันคิดในใจว่าภามต้องฟังผิดแน่ๆ เลย สามห้องนี่มันหนักเกินไปน้ะสำหรับเด็กตัวแค่เนี้ย น่าจะเป็นสามอย่างมากกว่า) แต่เอาเถอะ..อย่าไปคิดแทนเด็ก

มามี้: แล้วภามจะทำงานบ้านอะไรล่ะลูก ดีจริงๆเลย..มามี้จะได้บอกน้าวุ้น (แม่บ้าน) ไม่ต้องมาอาทิตย์นี้เพราะมีคนทำให้แล้ว (คุณเซอหันมาส่งค้อนให้) อยากทำห้องไหนบ้างล่ะ มามี้ให้เลือก (มามี้ได้ทีอีกแล้ว)

ภาม: งั้นภามเลือกห้องนอนใหญ่ ห้องน้ำใหญ่ และก็ระเบียงละกัน

มามี้: อ้าว..ทำไมภามไม่ทำห้องนอนภามซะเลยล่ะ จะได้จัดห้องใหม่ไปในตัว

ภาม: มามี้...จำไม่ได้เหรอ มามี้เพิ่งให้ภามจัดไปเมื่อสองวันก่อนเอง (จริงสิ สั่งเองลืมเอง เฮ่อ..)

และแล้วปฏิบัติการณ์ก็เริ่มขึ้นในวันเสาร์ แม่นันไม่พูดอะไร.เพราะอยากรู้ว่าเค้าจะเริ่่มต้นยังไงกับงานของเค้า ไม่คาดหวังว่างานจะสมบูรณ์หรือไม่ หากแต่อยากเห็นความรักที่เราบ่มไว้ว่า.."โตเพียงใด" แล้วต่างหาก และสิ่งแรกที่ได้ยินคือ."มามี้..เดี๋ยวภามไปเตรียมถังใส่น้ำ ผ้าผืนเล็กๆ ไว้เช็ดชั้น ไม้กวาด และม็อบถูพื้นก่อนน้ะ"  โอ้โห..แค่ได้ยินการเตรียมการของลูกก็ทำเอาหัวใจของแม่พองโต ที่พองโตนี่ไม่ใช่เพราะดีใจที่เราไม่ต้องทำเองน้ะ แต่ดีใจที่ลูกมีการจัดการที่ดีต่างหาก.. ไม่เสียดายเวลาเลยที่เราบ่มเพาะเค้ามาตั้งแต่ตัวน้อยๆ กับวิชาชีวิตในบ้าน...  มาดูคลิปที่แม่นันถ่ายไว้ดีกว่าค่ะ จริงๆทำทีเป็นถ่ายรูป..แต่หารู้ไม่มามี้ถ่ายรูปไปสลับถ่ายวีดีโอไป ก็แหมโอกาสอย่างนี้มันหาง่ายๆ ซะที่ไหน ๕๕  เก็บภาพต้นกล้าต้นน้อยไปแม่นันก็อมยิ้มทั้งน้ำตาไป...ดูเอาเองดีกว่าค่ะ

ร้อคเกอร์ทำงานบ้านก็ต้องใช้เพลงร็อคประกอบเป็นธรรมดา อิอิ

ตั้งแต่ตั้งท้องพี่ภูมิคนแรก..แม่นันก็ตั้งใจไว้เลยว่าอยากเลี้ยงลูกยังไง อยากสอนเค้ายังไง ที่แน่ๆ คือเมื่อถึงเวลานั้น...เค้าจะต้องอยู่ได้ด้วยตัวเค้าเอง แม่นันใช้วิธีที่อาอืึ้ม (แม่) ของแม่นันมาใช้คือ คือท่านจะทำไปสอนไปโ่ดยที่เราเองไม่รู้สึกว่าเป็นการสอน แต่เป็นความรู้สึกว่าเราได้ทำตามความอยากของเรามากกว่า เช่น..เวลาอาอึ้มหั่นผัก พอเราขอหั่นบ้าง ท่านก็ให้เราทำ ปากก็จะคอยบอกว่าถือมีดยังไง ผักชนิดนี้ต้องหั่นยังไง.... เด็กทั้งสองก็ได้มาด้วยวิธีนี้เช่นกันค่ะ แต่รู้สึกแม่นันจะบ่นเยอะไปหน่อย..หลังๆ พอแม่นันทำอะไรไม่ถูกไม่ควรก็จะโดนเจ้าสองตัวนี้บ่นกลับเหมือนกัน... โ่ดยเฉพาะเจ้าหัวหยอง เวลาบ่นแม่ทีนี่เป็นหมีจีนกินผึ้งเลยค่ะ ก็มานบ่นเป็นภาษาจีนนี่คะ เช่น.."มามี้..เจียะ จุ้ย ฮ่อ จ๊อ หนี่ บ๋อย เขียะ คื้อ ปั๊ง หน่า ชึ้ง ก่อ ปั๊ง เจี๊ย แซ กาเล้า เหลาะ ขื่อ จ๊อ หนี่ ม้วย แหละ เตียะ คา บ๋วย" แปลเป็นไทยว่า "มามี้ ดื่มน้ำแล้วทำไมไม่เอาแก้วไปวางไว้ที่โต๊ะดีๆ วางอย่างนี้ถ้ามันหล่นแตกแล้วทำยังไง บาดขามั้ย" ๕๕ เป็นไงล่ะคะ

การถวายน้ำพระเป็นสิ่งที่แม่นันมอบหมายให้พี่ภูมิเป็นคนถวายทุกเช้าค่ะ ตั้งแต่ย้ายมาบ้านนี้ก็น่าจะห้าปีแล้วนะคะที่พี่ภูมิทำหน้าที่นี้ แต่ถ้าวันไหนพี่ภูมิไม่อยู่ เช่นไปค่ายหลายๆวัน คุณเซอก็จะทำหน้าที่แทนค่ะ ซึ่งพี่ภูมิก็จะอัตโนมัติมาก ตื่นขึ้นมาแต่งตัวเสร็จสิ่งแรกที่ต้องทำคือ..ถวายน้ำพระ แม่นันเห็นครั้งล่าสุด..ก็อดเก็บภาพไว้ไม่ได้...ชื่นใจเหลือเกิน

การช้วยเหลืองานบ้านเล็กๆ น้อยๆ เหล่่านี้แม่นันถือเป็นภูมิต้านทานอย่างหนึ่งค่ะ แถมยังเป็นการจัดระเบียบชีวิตได้ด้วย เค้าอาจจะทำได้ไม่ดี ไม่ละเอียดในวันนี้ แต่อย่างน้อยสิ่งเหล่านี้ก็จะกลายเป็นความรับผิดชอบในตัวเองได้ในอนาคตแน่นอน... ไม่มีเด็กคนไหนพ่อแม่ใช้แล้วทำให้ทันทีหรอกค่ะ มีอิดออดบ้าง..แน่นอน เป็นธรรมดา...แต่ที่บ้านใช้วิธีจิตอาสาค่ะ อาสาทำให้ตัวเอง อาสาทำให้ผู้อื่น เช่นพี่ภูมิก็เลือกอาสาที่จะเป็นคนคอยลงไปกดน้ำ เติมน้ำไว้ดื่มไว้ใช้ แรกๆก็มีคอยเตือน เดี๋ยวนี้ไม่ต้องแล้วค่ะ เค้าจะคอยดูเองว่าพร่องหรือยัง แล้วก็หยิบสะตังค์พร้อมถังลงไปกดเอง อีกอย่างคือล้างพัดลม ล้างแอร์ (หมายถึงทำความสะอาดตัวแผ่นกรองน่ะค่ะ) อันนี้เค้าก็อาสาเอง ถึงเวลาก็จัดการเอง

ส่วนคุณเซอ อาสาล้างรถกับพี่ภูมิและป่าป๊า อย่างอื่นไม่อาสา แต่ถ้ามามี้อยากให้ทำอะไรก็บอกได้ ถ้าภามว่างภามก็ทำ ดูสิ จริงๆ ตอนคุณเซอเด็กๆ ใช้ให้ทำนู่นนี่นั่นง่ายกว่าพี่ภูมิค่ะ แต่ตอนนี้พี่ภูมิใช้ง่ายกว่าคุณเซอเยอะค่ะ ๕๕ ด้วยวัยด้วยมั้งคะ

แต่ที่แน่ๆ งานรับผิดชอบที่ ต้อง ทำคือ การจัดกระเป๋าเดินทางทั้งก่อนไปและหลัง เพราะบ้านนี้เวลาไปเที่ยวนี่ตัวใครตัวมันค่ะ ต่างคนต่างจัดไม่มีการจัดให้กัน ดั้งนั้นเด็กๆ เค้าจะถนัดมาก เพราะแม่นันสอนให้เค้าทำเช็คลิสต์ (โ่ดยการวาดภาพเอา) ตั้งแต่ยังเขียนหนังสือไม่เป็นค่ะ อันนี้ต้องยกให้คุณเซอเค้า เรื่องความละเอียด รอบคอบ พี่ภูมิยังมีลืมนั่นลืมนี่บ้าง 

ซักถุงเท้า รองเท้า ทุกอาทิตย์ สองคนพี่น้องแบ่งหน้าที่กันเอง ใครจะซัก ใครจะตาก เพราะฉะนั้นจะเห็นบางอาทิตย์คนเซอนั่งอ่านหนังสือรอพีภูมิซํกเสร็จ แล้วตัวเองค่อยเอาไปตาก สลับกัน เห็นแล้วก็ขำดี... มามี้ห้ามบ่นด้วย เพราะเค้ารับผิดชอบกันสองคน คนอื่นไม่เกี่ยว...

งานจิตอาสา..งานนี้แม่นันขอเป็นคนบ่มเลยค่ะ บ่มทั้งคำพูด บ่มทั้งใจ และการกระทำโดยเริ่่มจากตัวเองก่อน ซึ่งสิ่งนี้สำคัญมากๆ กับการดำรงชีวิต แม่นันจะบอกกับเค้าตลอดว่า...การให้ถือเป็นอานิสงฆ์ที่ยิ่งใหญ่มาก... 

ความรัก ความมีน้ำใจต่อสัตว์ และสิ่งแวดล้อม... ภาพนี้น่าจะเมื่อสามสี่ปีก่อน เป็นกิจกรรมอนุรักษ์นกแต้วแร้ว Long Tail for Long Life ที่ปัจจุบันเหลืออยู่น้อยเต็มที แม่นันจำได้ว่าตอนเด็กๆ ช่วยกันร้องเพลง น้ำตาคลอๆกันค่ะ...

เวลาไปทานอาหารที่ไหน มีกฎเข้มของเด็กๆ คือห้ามสั่ง..ฆ่า..เพื่อมาเป็นอาหารของเราเด็ดขาด เพราะมีบางภัตตาคารจะเลี้ยงกุ้งหอยปูปลาในตู้ให้เห็นว่าของเค้าสดจริง ..หรือเวลาเดินตลาดถ้าเห็นแม่ค้าทุบหัวปลากันสดๆ คุณเซอก็จะสกิดให้มามี้ดู แล้วก็ส่ายหน้า ประมาณว่าทำไมทำกันได้ ไม่ละอายต่อบาปหรือไง ซึ่งเราก็ต้องอธิบายให้เค้าเข้าใจค่ะ

ความรัก ความผูกพันธ์ต่อพ่อแม่พี่น้อง และปู่ย่าตายาย สิ่งนี้สำคัญมากๆ ค่ะ เราผู้เป็นพ่อแม่ต้องมีสิ่งนี้ก่อน ไม่ว่าจะเป็นวันเกิดปู่ย่า วันตายตายาย หรือวันสำคัญใดๆ แม่นันกับพ่อตู่ก็จะพาเค้าไป เราทำให้เค้าเห็นให้เค้ามีส่วนร่วมด้วยตั้งแต่เด็กๆ ค่ะ ถึงเวลานี้สองคนนี้เค้ามีสิ่งนี้เต็มเปี่ยมค่ะ

กิจกรรมทางศาสนา โชคดีที่เด็กๆ ได้เรียนโรงเรียนแนววิถีพุทธ ทำให้ได้อานิสงฆ์ในกิจกรรมทางพุทธศาสนามาก พ่อแม่พลอยได้อานิสงฆ์ด้วย ถึงแม้ตอนนี้พี่ภูมิจะเรียนจบจากโรงเรียนนี้ไปแล้ว แม่นันก็ยังคงพาไปด้วยทุกครั้งหากไม่ติดอะไร ซึ่งที่ดีใจมากๆ คือเด็กๆ จะมีความสุขมากเมื่อถึงเวลาที่จะต้องไปปฏ่ิบัติธรรมพร้อมกันทั้งครอบครัวเป็นเวลาสามวันสองคืนกับทางโรงเรียนเป็นประจำทุกปี

กิจกรรมท่องเที่ยวครอบครัวใหญ่ พวกเราจะพาปู่ย่าไปท่่องเที่ยวกันทุกปีค่ะ ใกล้บ้าง ไกลบ้าง แล้วแต่โอกาส ล่าสุดเราเพิ่งไปเที่ยวชุมพรกันเป็นอาทิตย์ ซึ่งคุณปู่คุณย่าก็จะชอบมาก เด็กๆ จะเอาคุณปุ่คุณย่าเป็นหลักค่ะ ท่านอยากไปไหนเด็กๆ ไปได้หมด ขอให้ได้พาท่านเที่ยว  น่ารักที่สุดเลยว่ามั้ยคะ  เสียดายอากงอาม่าไม่ทันได้เห็นเด็กๆ ไม่งั้นป่านนี้คุณเซอกับอาม่าคงเม้าท์ภาษาจีนกันสนุกสนานเลย

อีกหนึ่งวิถีของเด็กๆ ที่แม่นันภูมิใจก็คือการทำอาหาร เวลาเด็กๆ ขอทำอาหารเองแม่นันจะยินดีมากๆ ไม่กลัวครัวเลอะค่ะ เพราะเวลาเค้าเข้าครัว ลูกทำไป แม่นันก็จะสอนไป ตั้งแต่การล้างหั่นผัก ทุกอย่างต้องผ่านมือคนอยากทำค่ะ แม่นันถือว่าการปฏิบัติจริงนำมาซึ่งความรู้จริง และจะจดจำไปนาน...ในรูปพี่ภูมิอยากทำเกี๋ยว แม่นันก็ให้ทำตั้งแต่ผสม ห่อ จนปรุงเลยค่ะ

แม่นันก็หวังว่าภูมิต้านทานที่เค้าสะสมมาตั้งแต่ตัวเล็กตัวน้อย จะนำพาชีวิตเค้าไปในทางที่ดีแน่นอนค่ะ...