ขอโทษด้วย หายไปนานค่ะ..ทั้งข่าวลือ..ข่าวไม่ลือ..กล้าๆกลัวจนหยุดเขียน..แอบไปเขียนไว้ที่อื่นบ้าง แต่ยังไง..ยังไงก็รู้สึกคุ้นเคยกับบ้านนี้มากกว่าค่ะ 
____

ด้วยความที่เป็นหนึ่งในสมาชิกกลุ่มคนแต้จิ๋วในเฟสบุ๊ค วันก่อนเห็นเค้าโพสขนมผักกาดโบราณผัดใส่กระทง ทำให้นึกถึงสมัยเด็กๆ ซึ่งเราเกิดทันยุคนั้นคือ ทุกวันจะมีพ่อค้าเข็นรถมาขายอะไรสักอย่าง แล้วก็มาหยุดตรงกลางตรอก (เมื่อก่อนผู้เขียนอยู่ตรอกโรงหมู) ในตรอกก็จะมีซอยเล็กซอยน้อยเพื่อพาไปยังบ้านตึกแถวแต่ละหลังซึ่งอยู่ติดๆกัน

วันนั้น.ย้อนไปสี่สิบกว่าปี..จำได้ว่าคุณแม่ (ผู้เขียนเรียกแม่ว่า "อาอึ้ม") จูงมือออกไปอุดหนุนขนมจากพ่อค้าคนนี้ บนรถเข็นก็จะประกอบด้วยเตากลมๆ มีกระทะแบนๆวางอยู่บนเตาอีกที ข้างๆกระทะก็จะมีก้อนขาวๆบางๆ อยู่หลายชิ้นซ้อนกัน พออาอึ้มสั่ง "ชาไช้เถ่าก้วย" หนึ่งกระทง พ่อค้าก็จะใช้ตะหลิวสองอันค่อยๆขยับเจ้าก้อนขาวๆออกมาไว้กลางกระทะ ใส่น้ำมันเล็กน้อย พลิกกลับไปกลับมาพอเหลือง แล้วก็ใช้ตะหลิวหั่นเป็นชิ้นสี่เหลี่ยมเล็กๆ เหยาะซี่อิ๊วดำเล็กน้อย จากนั้นก็ใส่ถั่วงอกพร้อมผักอะไรก็ไม่รู้เขียวๆ มีกลิ่นฉุนๆ แต่พอโดนความร้อนแล้วหอมชะมัด แล้วก็ใช้ช้อนตักนู่นนิดนี่หน่อยใส่ลงไป (หนูน้อยไม่สนใจขั้นตอนนี้ค่ะ) เพราะกำลังหลงไหลกับเจ้าตะหลิวสองอันที่พ่อค้าผัดขลุกๆขลักๆกระทบกับกระทะ น่าดูชมจริงๆระหว่างดูพ่อค้ากำลังผัด อาอึ้มก็อธิบายให้ฟังว่า "ไช้เถ่าก้วย" คืออะไร ทำมาจากอะไร และอร่อยแค่ไหน หลังจากนั้นพอพ่อค้ายื่นกระทงให้ ไม่ต้องอธิบายแล้วค่ะ เพราะเด็กน้อยคนนี้ในตอนนั้นแทบจะไม่วางไม้สองอันเล็กๆที่มีไว้ให้คีบเลยค่ะ *กระทงที่ว่านี้ทำมาจากใบตองแห้ง จับจีบแล้วใช้ไม้กลัดๆ ออกมาเป็นกระทงกลมๆ น่ารักที่สุดเลยค่ะ

จะว่าแล้ว "ไช้เถ่าก้วย" ที่ว่านี้ในตอนนั้น (ต่อให้อาอึ้มอธิบายลึกซึ้งแค่ไหน) เราก็แค่ผ่านหู..รู้แต่เพียงว่า..พ่อค้าผัดได้อร่อยเหลือเกิน ตั้งแต่วันนั้น ถ้าได้ยินเสียงรถเข็นคันนี้กำลังถูกเข็นเข้ามา หนูน้อยคนนี้จะรีบคว้าข้อมืออาอึ้มให้ออกไปซื้อ "ไช้เถ่าก้วย" เองค่ะ..

พอถึงวันสาร์ทที่บ้านจะต้องทำอาหารหลายๆอย่างไหว้บรรพบุรุษ รวมทั้งคุณพ่อของตัวเอง (ผู้เขียนเรียกคุณพ่อว่า "อาป๊ะ) นอกเหนือจากกับข้าวหลายอย่างแล้ว ก็จะมีการทำ "ไช้เถ่าก้วย" ด้วย คนทำก็เป็นสมาชิกคนใดคนหนึ่งในบ้าน ตอนนั้นยังเล็กเกินที่จะสนใจใคร่รู้ว่าใครเป็นคนทำ เราเด็กเล็กสุดมีหน้าที่กินแล้วก็เล่นอย่างเดียว ซึ่งเด็กน้อยคนนี้ในตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าที่แท้ก็คือขนมชนิดเดียวกันกับที่พ่อค้าผัดให้กินในตอนนั้น ต่างกันตรงที่ครั้งนี้หน้าตาที่ทำออกมาเป็นก้อนกลมๆใหญ่ๆ หน้าตาสวยงามน่ากิน ใช้มีดแบ่งหั่นเป็นชิ้นๆเหมือนเราแบ่งเค๊กตอนเป่าเทียนเสร็จแล้ว จากนั้นก็นำมาทอดกรอบ ตอนทอดนี่กลิ่นหอมเร้าใจที่สุด ตอนกินนี่ยิ่งกว่าเพราะเพลินหยิบกินชิ้นต่อชิ้นไม่หยุดเลยค่ะ....เพราะมีทั้งหมู กุ้งแห้ง ถั่ว และเห็ดหอมแทรกอยู่ในก้อนขาวๆด้วย อร่อยสุดชีวิต... ตั้งแต่นั้นมาเมื่อไหร่ที่ถึงวั้นสาร์ทเด็กน้อยคนนี้ก็จะตั้งตารอ "ไช้เถ่าก้วยทอดกรอบๆ" มานั่งกินไปดูทีวีไป... อารมณ์เดียวกับตอนได้กิน "ชาไช้เถ่าก้วย" จากพ่อค้ารถเข็นครั้งแรกเลยค่ะ

วันนี้พอแค่นี้ก่อน...รอตอน 2 ในเร็วๆนี้นะคะ

รูปแรก (ผัดแบบโบราณ) ขอยืมรูปเค้ามา
รูปที่สอง ทำเอง แบบกลมๆ ไปไหว้บรรพบุรุษที่บ้านค่ะ

 รำลึกอดีต ไช้เถ่าก้วย ตอนที่ 2