ตอนที่แล้วหยุดอยู่ตรงที่..ไช้เถ่าก้วยทอดกรอบ.ที่ให้ความรู้สึก "อร่อย" แบบเดียวกับครั้งแรกที่ได้ลิ้มลอง..ชาไช้เถ่าก้วยกระทงแรกเลย...

เวลาหมุนไปเรื่อยๆ.. ระยะห่างของการที่ได้กินเจ้า "ไช้เถ่าก้วย" ก็ยังคงเสมอต้นเสมอปลาย ไม่ได้รู้สึกโหยหาว่าอยากกินเร็วขึ้น แต่เมื่อใดที่ถึงวันสาร์ท..วันจ๊อขี่ของอาป๊ะ วันตรุษจีน หรือวันเชงเม้ง ถ้าไม่มีใครทำมาก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าเห็น (ไช้เถ่าก้วย) ถูกนำขึ้นโต๊ะมาไหว้เมื่อใดน้ำลายก็จะสอขึ้นมาทันที แล้วก็จะเป็นอะไรที่ต้องแอบกระซิบ "แจ้ๆ แบ่งให้หนูเอากลับไปกินบ้านด้วยนร้า"

ความปกติคือความไม่ปรกติของมนุษย์ทุกคน..อะไรที่เป็นความเคยชิน อะไรที่ได้มาง่ายๆ ก็มักจะไม่ขวนขวาย หนูน้อยคนนั้นในเวลานี้ (กลายเป็นคุณแม่ลูกสอง) ก็เหมือนกัน คิดแต่ว่ายังไงก็มีอาอึ้ม มีอาแจ้ทำของอร่อยๆให้กิน ไม่เคยคิดว่าจะต้องลงมือทำ....

และแล้วอาอึ้มก็จากพวกเราไปเมื่อสิบแปดปีก่อน (เจ้าลูกชายคนแรกเพิ่งจะมีอายุได้สามเดือน) จากปกติที่กลับบ้านไปเยี่ยมอาอึ้มทุกอาทิตย์ ได้พูดคุย พาไปเที่ยว พาไปร้านทำผมด้วยกัน (พี่น้องสิบคน แต่อาอึ้มติดเราเป็นตังเมอยู่คนเดียว หรือเราติดอาอึ้มก็ไม่รู้นะ) การจากไปของบุพการีอันเป็นที่รัก ทำให้ความฝันหลายๆอย่างของผู้เขียนก็ค่อยๆพับไป..

จากกลับไปเยี่ยมบ้านทุกอาทิตย์ก็ห่างเป็นหลายอาทิตย์ เป็นเดือน หลายเดือน..จะไปเฉพาะตรงกับวันจ๊อขี่ วันไหว้ต่างๆ หรือวันเกิดของอาตั่วแจ้.. จากที่ได้กินไช้เถ่าก้วยทุกวันสาร์ท ก็กลายเป็นนานๆฟลุ๊ค เพราะบรรดาอาแจ้ก็เริ่มสูงวัยขึ้น แถมคนรับใช้ที่เคยได้รับการถ่ายทอดในการทำไช้เถ่าก้วยก็มาเสียไปอีกคน... จากทำกินเองก็กลายเป็นซื้อเค้ามาไหว้แทน... รสชาติเริ่มไม่ใช่..ส่วนผสมเริ่มไม่ครบ..
____
ความไม่ปกติมาเยือนให้ผู้เขียนเริ่มโหยหาความปกติ.. ภาษาพูด (แต้จิ๋ว) เริ่มถดถอยเพราะอาอึ้มไม่อยู่คุยด้วยแล้ว ความฝันที่จะพาเด็กๆไปคุยภาษาจีนกับอาม่าก็เป็นแค่ฝันไป อาหารอร่อยๆที่อาอึ้มเคยทำให้กิน เริ่มห่างหาย.. ไช้เถ่าก้วยที่ชอบนักชอบหนาล่ะ..จะทำยังไง.. เล่าตัดมาที่ไช้เถ่าก้วยเลยนะคะ เพราะถ้าเล่าตั้งแต่ภาษาจีนเร่ิ่มถดถอยจะยาวววค่ะ ไว้ค่อยเล่าให้ฟัง..

จนวันหนึ่ง...ทนไม่ไหวค่ะ อยากกินมากแต่ไม่รู้จะหาซื้อที่ไหนที่จะได้เครื่องครบแถมรสชาติเหมือนที่เคยกิน สงสัยต้องใช้วิธีปลุกวิญญาณขึ้นมาทำแล้วล่ะค่ะ ฮ่าฮ่า.. ไม่ค่ะ.ไม่รบกวน.. แต่ผู้เขียนโทรไปรบกวนอาหยี่แจ้แทน "แจ้..อยากกินไช้เถ่าก้วยอ่า...แจ้สอนให้ทำได้มั้ย" "เอางี้นะ แจ้บอกรายละเอียดในการทำมาให้ครบเลย หนูมีกระดาษปากกาพร้อม" อาแจ้ตอบกลับ "เล็กอ่า..อยากกินจริงๆเหรอ ว๊า..แจ้รู้สึกผิดจัง อยากทำให้น้องกินแต่ไม่มั่นใจในฝีมือแล้วน่ะสิ เพราะตั้งแต่อาเอี้ยง (คนรับใช้) เสียไป แจ้ก็ไม่ค่อยได้ทำเลย เดี๋ยวๆขอแจ้นึกก่อนนะต้องใส่อะไรบ้าง" ว่าแล้วอาแจ้ก็พูด ผู้เขียนก็จดๆๆๆๆ จดครบทุกอย่างค่ะ แต่ขาดปริมาณ เพราะอาแจ้บอกว่าใช้วิธีตวง "กะ" (มิน่าบางครั้งถึงได้เค็ม บางครั้งเผ็ดพริกไทยสะใจ) ..กว่าจะครบหลักสูตรในวันนั้นทำเอาสายแทบไหม้ เพราะคำถามเยอะเหลือเกิน "หัวไช้เท้าซื้อที่ไหน ต้นกระเทียมเป็นยังไง หมูต้องหมักใส่อะไร กุ้งแห้งแบ่งขายมั้ย?????" ในที่สุดผู้เขียนก็เริ่มขวนขวายหาความรู้มาเติมความขาดแล้ว..เห็นมั้ยคะ.คนเรา.. 
____
และแล้ว...ไช้เถ่าก้วยในถาดฟอยส์สี่เหลี่ยมสวยงามถาดแรกก็ถูกผลิตออกมาด้วยสูตร "กะ" แต่ผู้เขียนฉลาดกว่าอาหยี่แจ้นิดนึงตรงที่ผู้เขียน "กะแล้วก็จดค่ะ" มีเชลล์ชวนชิมส่วนตัว (สามี) ผู้อดทน.ชิมจนลิ้นแทบชา เค็มไป..เผ็ดไป..จืดไป..เติมนู่นนิด..ตัดนั่นหน่อย..จดจดจด นึ่งเร็วไปข้างบนสวย ข้างล่างแข็ง เอาใหม่.จดจดจด. จริงๆถ้าใส่ภาชนะเป็นถาดกลม แล้วนึ่งตามเวลาที่อาแจ้แนะนำก็จบเรื่องเวลาในการนึ่งไปได้แล้ว แต่ตัวผู้เขียนติดศิลปิน (ไม่มีสถาบัน)ไปหน่อย เปลี่ยนภาชนะเป็นสี่เหลี่ยม ประดิษประดอย วาดรูปลักษณ์ของ "ไช้เถาก้วย" ตัวเองซะสวยหรู หมดเวลาไปทั้งวันเพื่อตวงส่วนผสมให้แม่น ทำเอาเชลล์ชวนชิมแทบจะไม่เล่นด้วย ฮ่าฮ่า... สำเร็จมั้ยคะ สำเร็จค่ะ ไชโย..

 ติตดาม รำลึกอดีต... ไช้เถ่าก้วย..ตอนที่ 3

ติดตามตอนต่อไปเร็วๆนี้ค่ะ

ความเดิม
รำลึกอดีต..ไช้เถ่าก้วย ตอนที่ 1