วันนี้มาพาไปเที่ยวภูเขาไฟกันซะทีนะคะ  หลังจากอิ่มท้องแล้วโชเฟอร์ก็พาเราออกจากเมืองบันดุงพร้อมกับบอกว่าที่เมืองบันดุงนี่มีอะไรให้ชมอีกเยอะแต่เนื่องจากเราไม่ได้ค้างที่นี่เขาก็เลยต้องรีบพาไปชมปากปล่องภูเขาไฟก่อนเพราะที่นี่จะใช้เวลาหลายชั่วโมงเลยค่ะ

รถออกจากตัวเมืองบันดุงมาทางที่จะกลับไปจาการ์ต้าสักพักนึงก็มีแต่ทุ่งนาเขียวขจี สลับกับบ้านที่เหมือนกันหมดมีหลังคาสีส้ม ตัดกับทุ่งนาสีเขียวดูสวยไปอีกแบบนึงค่ะถ้าใครมาเที่ยวที่นี่และพอมีเวลาสักหน่อยขอแนะนำให้พักที่บันดุงสักคืนนึงนะคะจะได้ชมเมืองบันดุงยามค่ำคืนด้วยค่ะ

บันดุงเป็นเมืองหลวงของชวาตะวันตก ได้ยินว่ามีวัดไทยด้วยนะคะ แต่เราไม่ได้ไปชมเลยค่ะ ผ่านมาถึงเมืองนึงจำชื่อไม่ได้ค่ะ ที่นี่มีรถม้าเต็มไปหมด เวลาฝนตกเขาก็ใส่เสื้อกันฝนให้ม้าด้วยนะคะ แปลกดีเสียดายที่ถ่ายรูปไม่ทัน

นั่งชมวิวไปเรื่อยๆก็เห็นภูเขาสูงๆคนขับรถก็บอกว่านั่นแหละที่เราจะขึ้นไป เราก็แอบนึกในใจว่า นี่เหรอภูเขาไฟ (ใจนึกภาพไปถึงภูเขาไฟฟูจิ คริ คริ ) รถแล่นมาเรื่อยๆถนนก็ชันขึ้นแล้วก็แคบลง มีแต่รถสวนกลับลงมา ไม่ค่อยมีรถตามขึ้นไปเท่าไหร่

คนขับรถบอกว่าส่วนใหญ่เขาขึ้นไปชมกันตอนเช้าแล้วก็กลับลงมาตอนบ่าย เราเห็นวัยรุ่นชายหญิงซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ขึ้นกันไปเยอะมากเลยค่ะ พอฝนตกก็จอดอยู่ริมทางกันเป็นแถว ฝนหยุดก็เดินทางต่อไป 

ใช้เวลาเดินทางจากเมืองบันดุงประมาณสองชั่วโมงกว่าค่ะ ก็เริ่มเข้าเขตอุทยานไม่มีบ้านคนแล้วค่ะตอนนี้ มีแต่ป่าไม้ หนาทึบ ฝนตกด้วย ทางก็ชัน เราก็นึกภาพไม่ออกว่าจะเป็นอย่างไร พอฝนหยุดอีกครั้งคราวนี้เราปิดแอร์เพื่อรับอากาศบริสุทธิ์ สดชื่นมากค่ะ

มาถึงลานจอดรถก็ยังงงๆว่าไหนล่ะปากปล่องภูเขาไฟ อากาศเย็นมากเป็นคนละเรื่องกับข้างล่างเลยนะคะ มีหมอกเต็มไปหมด คนขับรถพาเดินไปประมาณ100เมตร ก็มาถึงทะเลสาบสีเขียว โห สวยมากค่ะ

ที่นี่เขาเรียกว่า kawah putih ค่ะ  kawah แปลว่าปากปล่องภูเขาไฟ  putih แปลว่า สีขาว  ที่นี่อยู่ห่างจากเมืองบันดุงประมาณ 46 กิโลเมตร อยู่เหนือระดับน้ำทะเล 2434 เมตรค่ะ (ข้อมูลจากอินเตอร์เน็ต)

เดินมาถึงตรงนี้แล้วจะเห็นทะเลสาบสีเขียวทอดยาวประมาณ600เมตรค่ะ อากาศเย็นมาก หมอกควันเต็มไปหมด มองเห็นกันในระยะใกล้ๆเท่านั้นนะคะ คุ้มค่ากับการเดินทางจริงๆเลยค่ะ ถึงจะไม่อลังการเท่าโบรโมแต่ก็โอเคค่ะ สำหรับคนที่ไม่ชอบสมบุกสมบันมากเกินไป (คนแก่อย่างอิฉัน คริ คริ )

บางเวปเขาบอกว่าภูเขาไฟนี้ประทุครั้งล่าสุดเมื่อ4-5ปีมาแล้วค่ะ แต่ดูกิ่งไม้ไหม้ยังใหม่ๆอยู่เลย เราก็จินตนาการว่าถ่าเกิดมันประทุขึ้นมาตอนนี้ มีลาวาไหลออกมาจะทำอย่างไรกัน แมวเหมียวก็ถูกพรรคพวกแซวว่าจะต้องรีบวิ่งไปถ่ายรูปก่อนเพื่อจะเก็บข้อมูลมาเขียนบล็อก 5555ตายไม่ว่าขอให้ได้ภาพงามๆก่อน

มาที่นี่ไม่ต้องเตรียมชุดว่ายน้ำมานะคะ เขาห้ามลงเล่นน้ำค่ะ คงจะเป็นอันตรายค่ะ แต่ก็จะลองแตะๆดูก็ได้นะคะ ควันโขมงแต่น้ำเย็นเฉียบเชียวค่ะ

ข้างบนนี้มีร้านขายของที่ระลึกและเสื้อกันหนาว ถุงมือ หมวก ด้วยนะคะ บางท่านไม่ได้เตรียมขึ้นมาด้วย อาจจะทนไม่ได้  แล้วก็มีสตอเบอรรี่ทั้งสดทั้งแห้งขายด้วย เพราะตลอดทางที่ขึ้นมา พอพ้นนาข้าวแล้วก็จะมีไร่สตอเบอรี่ด้วยค่ะ สองข้างทางเลย แต่ลูกไม่ค่อยโตเท่าไหร่ค่ะ

ไร่สตอเบอรี่ที่นี่เขาปลูกใส่ถุงดำขนาดใหญ่ไว้เรียงกันเป็นแถวเลยค่ะ ไม่ได้ปลูกเป็นแปลงหรือปลูกลงกระถางนะคะ ไม่ทราบเหมือนกันว่าเพราะอะไร เพื่อนร่วมทริปเราบอกว่า เพราะว่าถ้าภูเขาไฟประทุขึ้นมาอีกจะได้แบกถุงต้นสตอเบอรี่หนีลาวาง่ายๆ ก้าก ก้าก คิดได้ไงคะ คงจะเปิดแน่บโดยไม่มัวมาแบกถุงแล้วค่ะ

พอลงจากภุเขามาแล้ว วิวก็เหมือนๆเดิม ฝนก็ตกอีกแล้ว เราก็พร้อมใจกันหลับสนิทกันหมดเลยค่ะ ตื่นมาอีกทีก็เริ่มจะมืดแล้วค่ะ รถไปส่งเพื่อนๆที่ยังมีแรงไปเดินเที่ยวกันต่อ ส่วนแมวเหมียวขอบายค่ะ กลับโรงแรมหลับดีกว่า นะคะ