รัก...ยามรักหวานปานน้ำผึ้ง
ร้าว...ใจรู้ถึง..ความขื่นขม
เจ็บ...เพราะดาว ที่นั่งชม
ขื่นขม...มองได้...แต่อย่า...ไขว่คว้ามา

นั่งมองเดือน  มองดาว  พราวบนฟ้า

นั่งสบตา  กับดวง  จันทราใส 

นั่งคนเดียว  แสนเปล่า  เปลี่ยวหัวใจ

นั่งน้ำตา  รินไหล  ในค่ำคืน   

มีท้องฟ้า  มีดวงดาว  คราวเศร้าหมอง

ไร้คู่ครอง  ร่วมห้อง  เหมือนคนอื่น 

นั่งสบตา  ท้องฟ้า  ยามค่ำคืน

ได้แต่ยืน  มองไป  ใจอ่อนแรง   

คืนนี้นอน  ดูดาว  บนท้องฟ้า

เห็นน้ำตา  ดาวไหล  ลงเป็นสาย 

คืนนี้ดาว  คงไร้คน  อยู่ข้างกาย

ดาวถึงได้  มีน้ำไหล  รินจากตา 

มันก็คง  เหมือนฉัน  ณ  วันนี้

ที่เฝ้าคอย  คนไกล  ใจเรียกหา 

ตัวฉันเอง  น้ำก็ริน  ออกจากตา

มาเถิดดาว  เรามา  อยู่ด้วยกัน  

นั่งอยู่เพียง  ลำพัง  กับความมืด

นั่งอยู่เพียง  ลำพัง  กับความเศร้า 

นั่งอยู่เพียง  ลำพัง  กับความปวดร้าว

นั่งอยู่เพียง  ลำพัง  กับน้ำตา   

ไม่อยาก  นั่งอยู่  อย่างนี้

จะมี  ใครใหม  มาหา 

มาดูแล  มาคอย  เฝ้าเยียวยา

ให้ฉัน  รู้สึกว่า  มีค่าสักที      

ค่ำ.....ลงแล้ว  หัวใจ  ร้องเรียกหา

คืน.....กลับมา  ได้ใหม  ใจที่หาย 

ที่.....แห่งนี้  ไร้คน  เคียงข้างกาย

แสนเศร้า.....หลาย  หัวใจ  ไร้ใครจอง   

นั่งมองดวงดาวบนท้องฟ้า

น้ำตาก็พาให้รินไหล 

ป่านนี้ที่รักเธออยู่ทำอะไร

ทำไมทิ้งฉันไว้เพียงลำพัง  

ที่รักคืนนี้ฉันเหน็บหนาว

เจ็บปวดรวดร้าวใจเจียนพัง 

ทุกคืนทุกวันฉันยังหวัง

ให้เธอมานั่งด้วยกันยามค่ำคืน   

ท้องฟ้ามืดแสงดาวพร่างพราวฟ้า

นั่งสบตากับดาวยามใจเหงา 

คิดถึงวันคืนสุขของสองเรา

คิดแล้วเศร้าเหลือเราเหงาคนเดียว  

ค่ำคืนที่แสนเศร้า.........

เคยมีเราร่วมเรียงเคียงคู่สอง

แต่วันนี้กลับช้ำน้ำตานอง

ด้วยเหลียวมองข้างกายไร้เงาเธอ.

นั่งมองเดือน  มองดาว  พราวบนฟ้า ใจโหยหา  พลันพา  น้ำตาไหล จำใจจาก  เธอมา  แสนอาลัย ก้มหน้าเดิน  จากไป  ใจอาวรณ์                                                                                                                                                                                                                                                                                    จากเธอมา  คราวนี้  สุดที่รัก ขอหยุดพัก  รักษาแผล  ที่กลัดหนอง ให้ความรัก  ความห่วงใย  เธอไม่มอง รักเราสอง  จึงต้องจบ  ลบจากใจ       หากฉันได้ตายไปต่อหน้า อยากให้เธอรู้ว่าฉันทำได้ ชีวิตนี้ไม่ได้มีอยู่เพื่อใคร หากถ้าจะอยู่ต่อไปไม่มีเธอ รักของฉันมันอ่อนหัด หลงคำรัก คำเพ้อ เผลอรักให้ รักของฉันมันถูกทอดทิ้งจนสิ้นใจ หมดลมหายใจ....นั่นคือฉันได้ไปจากเธอ จะอยู่ได้อย่างไรถ้าไม่มีเธอ   อย่าถามว่า เมื่อก่อนไม่มีเธอทำไมอยู่มาได้ รู้ทั้งรู้ ว่าหมดตัวและหัวใจ กับสิ่งหนึ่งใดที่อยู่ข้างในนี้ สิ่งหนึ่งใดที่อยู่ข้างในนี้ เป็นสิ่งที่ฉันไม่สามารถอยู่ต่อไปได้ เธอก็รู้อยู่เต็มหัวใจ ก่อนที่จะทำอะไร...ได้ใคร่ครวญ ครวญแล้ว ตรึกตรองแล้ว ความรับผิดชอบอยู่หนไหน ไม่มี ไม่รับ ไม่เป็นไร เธอก็อยุ่ต่อไป....ของเธอ ** รุ้งสีตะวัน ** (หมดแรงจะก้าวเดิน ฉันเป็นคนชั่ว คนเลว ในสายตาของผู้มีพระคุณ)