หลายวันก่อนแม่พาผมไปโรงพยาบาลศิริราช   ผมจะไปถวายพระพรในหลวงให้หายจากการประชวร    แม่พาผมไปทุกครั้งครับ  คราวนี้ผมก็ไปอีก    แต่คราวนี้แม่ให้นั่งรถเมล์เพราะแม่อยากจะฝึกผม   ทุกทีแม่ให้ขึ้นรถเมล์ปรับอากาศ    แต่คราวนี้แม่ให้นั่งแบบมีพัดลม   แม่ให้ผมเอาขวดน้ำและมีขนมไปด้วยเผื่อรถติดผมจะหิวแล้วก็หงุดหงิด   แต่ผมก็เพลินครับแม่ให้ดูโน่นดูนี่   แม่บอกว่าปิดเทอมถ้าพ่อยังไม่ว่างพาไปเที่ยว    เรามานั่งรถเมล์เที่ยวให้ทั่วกรุงเทพฯ   แม่ไม่อยากให้อยู่บ้านเฉยๆเพราะผมเริ่มจะเล่นแต่เกม   แม่บอกว่าเกมเล่นได้แต่ต้องไม่เล่นนานเกินไป   แม่จะคอยเตือนว่า  อีกครึ่งชั่วโมงเลิกได้แล้ว  แต่เวลาคุณพ่อบอก  คุณพ่อจะบอกให้เลิกทันที   แม่บอกคุณพ่อว่า  ต้องให้เวลาเตรียมใจนิดนึง  ( คุณแม่ดีจังครับ  รู้ใจผม )

          ผมรักในหลวงมากครับ   คราวนี้เป็นห่วงและแม่ก็จะให้ผมคอยฟังประกาศจากสำนักราชวัง    คุณแม่บอกอย่าไปฟังใครแล้วก็ไม่ต้องไปพูดต่อ   ไม่ใช่เรื่องดีและไม่สมควรมากๆ     พี่เจ้าหน้าที่เขาใจดีมากครับ   เขาถามคุณแม่ว่า  เอากล้องมาหรือเปล่า  สงสัยพี่เขาคงเห็นคนอื่นเอามากัน   แม่ก็บอกว่าอยู่ในกระเป๋า   พี่เขาก็เลยถ่ายรูปให้  พี่เขาคุยกับแม่ว่า  " ประชาชนรักในหลวง  มากันมากมาย  ผมเห็นแบบนี้ปลื้มใจมาก"       ขากลับคุณแม่พานั่งเรือข้ามฟาก    ฝนตกด้วยมีคลื่นด้วยครับ    ผมกลัวนิดหน่อย  แม่บอกข้ามไปท่าช้าง  แม่ชอบแวะดูมหาวิทยาลัยศิลปากร   แม่บอกดูแล้วเป็นสาวขึ้น  แม่บอกนึกถึงสมัยเรียน   ผมงงครับ   แม่เรียนที่ทับแก้วนครปฐมแล้วทำไมพูดอย่างนี้   แม่บอก  " ความลับ "

           แม่หน้าแตกครับ  ตอนอยู่ศิริราชแม่ซื้อของจะไปเยี่ยมเพื่อนที่โอเคเนชั่น   มาผ่าตัดสมองที่ศิริราช  แม่ขึ้นไปเยี่ยม  เขาบอกว่า  กลับไปแล้ว   แม่เลยบอกว่า  คุณหมูไม่อยู่คุณหมีน้อยเอาไปกินแล้วกัน    ผมบอก  " จะดีเหรอครับ "  แม่บอกไม่เป็นไร   เดี๋ยวก็คงได้เจอกันอีก

(  แม่มานั่งข้างๆผมหัวเราะที่ผมเขียน  )