ตอนที่แล้ว

โดยส่วนตัว ชอบคำที่ครูแม่น้อยเน้น คำว่า "91" (อ่านว่า ก้าว หนึ่ง) คือเป็นก้าวหนึ่งของการมีหัวใจเป็นครู เป็นผู้ให้ เป็นคนอาสา

วันนี้ 16 เมษายน วันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่บนดอยกับหมู่บ้านสองแควพัฒนา ตื่นแต่เช้ามาเดิน ถ่ายภาพความทรงจำดีๆเก็บไว้ เมื่อใดก็ตามที่เห็นภาพบ้าน ได้เห็นภาพอามะ บ่อน้ำตาตื้นทุกที

ภาพนี้ บรรยายถึงความเศร้าจากการลาจาก แต่ไม่จากลา ได้ดี

จากนั้น ครูบ้านนอกอาสารุ่น 91 ทุกคน เข้ามารวมตัวกันที่ลาน พร้อมอามะ อาดะ เด็กๆ และชาวบ้าน

แค่เริ่มร้องเพลงลา ก็บอกถึงบรรยากาศความโศกเศร้าได้ดี

ครูแม่น้อย ประธานรุ่น 91 ฝ่ายหญิง หมู่บ้านสองแควพัฒนา กล่าวถึงความรู้สึกกับอาดะ อามะ

ครูป้อมประธานรุ่น 91 ฝ่ายชาย หมู่บ้านสองแควพัฒนา กล่าวถึงความรู้สึกกับอาดะ อามะ

ท่านผู้นำหมู่บ้าน กล่าวถึงความรู้สึก และขอบคุณคณะครูบ้านนอกรุ่น 91

เด็กๆตามมาส่งพวกเรา คณะครูบ้านนอกแลกอีเมล์ MSN เบอร์โทรกัน

ประธานรุ่น 91 เป็นตัวแทนมอบเงินบริจาคให้กับหมู่บ้าน ครูร่วมๆ 30 คนและนักศึกษาฝึกงานอีกจำนวนหนึ่ง

ได้เงินบริจาคจำนวน 5 พันกว่าบาทครับ

ความอาลัยเริ่มก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ

จับมือ ร้องเพลง ครูบ้านนอกยังเฮฮากันดี แต่อามะ อาดะนี่สิ เริ่มร้องไห้แล้ว

เสียงหัวเราะเริ่มจางลง พอจบเพลง กลายเป็นเสียงร้องไห้ ของอาดะ อามะ ชาวบ้าน เด็ก รวมถึงครูอาสาด้วย

ขณะเขียนบล็อค น้ำตาครูหยกเอง เริ่มจะไหลแล้ว . . .

เด็กๆเกาะกลุ่มร้องไห้กัน ส่วนเรา ก็ถ่ายรูปกับอามะ (อยู่กับกล้องเพื่อน)

ภาพสุดท้าย ก่อนออกจากหมู่บ้าน ทิ้งไว้กับความอาลัย มีเด็กๆ รวมถึงอาโก๊ะ ตามมาส่งถึงกลางทาง

เมื่อมีกล้อง ชาวคณะครูบ้านนอกอาสา ก็กลับมาครึ้กครื้นอีกครั้ง พร้อมกับรอยยิ้มของเด็กๆที่มาส่ง

เด็กๆมาส่งพวกเรา เดินกันจนเป็นเรื่องปกติของพวกเขาเลย

ชอบภาพนี้มากๆ ภาพแบบนี้มีคนชอบถ่ายแล้วนำมาขายเป็นภาพวิว ดูแล้วสบายตามากๆ

กลับมาที่มูลนิธิกระจกเงา ครูป้อม และครูแม่น้อย ประธานรุ่น 91 หมู่บ้านสองแควพัฒนากล่าวถึงความรู้สึกและสรุปให้ชาวครูบ้านนอก หมู่บ้านสันเจริญฟัง

จบการทำงานครูบ้านนอกรุ่น 91

ครูหยก (yokekung) รายงาน ด้วยระยะเวลานาน 1 วันคือตั้งแต่ 10 โมงเช้าถึง 1 ทุ่มติดต่อกัน ทั้งเลือกรูป ทั้งโพสเวบ Bannok ทั้งเข้าไปดูเวปของครูบ้านนอกท่านอื่น

-> ติดตามตอนต่อไป เที่ยววัดร่องขุ่น <-