ผมมีความเห็นว่า...สถานที่ท่องเที่ยวในที่เดิมๆ ที่เราไป อารมณ์และความรู้สึกมักแตกต่างกันตามเวลาที่เราไปเยือนเสมอ ไปคราวก่อนกับคราวนี้ มักได้แง่มุมต่างกันไปทุกครั้ง ผมจึงเที่ยวในที่เดิมซ้ำได้แบบไม่ค่อยเบื่อเหมือนคนอื่น

       ที่นี่เหมือนกันครับ ถนนสายที่คดเคี้ยวลัดเลาะไปตามเขาขนาบข้างไปด้วยวิวทะเลสาบเวิ้งใหญ่สุดลูกหูลูกตา ฝั่งที่เป็นเขาเป็นเทือกเขาหินทราย ของอุทยานแห่งชาติน้ำพอง ส่วนอีกฝั่งนั้นเป็นทะเลสาบน้ำพอง ของเขื่อนอุบลรัตน์ แหล่งต้นน้ำของลำน้ำชีและน้ำพอง ที่สำคัญของชาวขอนแก่น มหาสารคาม และหลายพื้นที่ของภาคอีสาน

       ถนนสายที่ว่า ตัดผ่านมาจากถนนสายขอนแก่น-ชุมแพ บริเวณอ.บ้านฝาง ผ่านชุมชน หมู่บ้านริมเขื่อน โค้งคดเคี้ยวเลาะเลียบวิวสวยสองฝั่งจนทอดยาวมาถึงแยกทางเข้าเขื่อนอุบลรัตน์

       ผมขับรถผ่านถนนสายนี้ หลายครั้ง ในหลายช่วงเวลา แล้วก็เกิดความรู้สึกแตกต่างกันแทบทุกครั้งเมื่อทอดสายตาออกนอกหน้าต่างรถ

       ช่วงฤดูน้ำหลาก ฝั่งเวิ้งทะเลสาบมองเห็นน้ำจรดฟ้าก็ให้ความรู้สึกแบบหนึ่ง

       หน้าปลายฝนต้นหนาว ฝั่งที่เป็นเขา ต้นไม้เขียวขจีโค้งโอบให้ร่มเงาบนถนนที่เราขับผ่าน

ก็ได้ความรู้สึกอีกแบบ

       ย่างเข้าหน้าร้อน ต้นไม้ที่ขึ้นบนสันเขาเตรียมทิ้งใบสีสดสลับสี มองไกลๆ ให้ความรู้สึกไปอีกแบบ

       จนวันหนึ่ง นึกในใจว่า ถนนสายนี้ตรงวิวแถวที่ทำการอุทยานฯ ถ้านั่งมองพระอาทิตย์หล่นตรงเวิ้งน้ำตรงนั้น มันจะได้อารมณ์แบบไหนกลับมา

          ผมขับรถออกจากบ้านช่วงบ่ายแก่ๆ ในวันเสาร์ เลาะไปตามถนนที่ตัดผ่านหมู่บ้านและโผล่ออกมายังถนนที่มีภูเขาและเวิ้งน้ำขนาบข้าง...ระดับน้ำช่วงนี้ลดลงไปเยอะจนเห็นสันดอนทอดยาวออกไป มีเรือหาปลาลอยนิ่งอยู่เป็นช่วงๆ ริมตลิ่งมีรถยนต์ของนักท่องเที่ยวจอดกางโต๊ะสนาม ปูเสื่อนั่งกิน-ดื่มเรียงรายประปราย เป็นระยะไปตลอดแนว จนถึงแถวๆ ที่ทำการอุทยานฯ

อากาศวันนี้ค่อนข้างร้อนอบอ้าว...คงเป็นเพราะฝนกำลังจะมา แต่ลมที่พัดเอื่อยๆ นั่นยังคงทำให้บรรยากาศริมเขื่อนนี้ไม่แย่นัก...ยิ่งพระอาทิตย์คล้อยต่ำลง อากาศก็เริ่มเย็นสดชื่น มันดูสงบมากๆ ผมทบทวนเรื่องราวที่ผ่านเข้ามาในชีวิต มันคงคล้ายกับทรรศนะการใช้ชีวิต...จุดที่เราอยู่ที่เราเป็น เรามีมุมมองกับมันแบบไหน เรามีจุดตกต่ำบ้างในชีวิต...

แต่เราจะใช้อะไรในการประคองชีวิตเพื่อให้มันกลับมาและยิ้มสู้ในวันที่พระอาทิตย์โผล่ขึ้นในอีกฝั่ง...ไม่ใช่จมหายไปกับมันตรงเวิ้งน้ำนั่น...

  “พรุ่งนี้ก็เช้าแล้ว”

ฟังดูง่าย ใครก็พูดกัน...แต่การได้มานั่งอยู่ที่นี่เวลาเย็นย่ำจนแสงทุดท้ายของวันหายไปในวันนี้...ผมก็เชื่อว่า พรุ่งนี้ก็เช้าแล้วจริงๆ...

งั้น...ผมกลับบ้านแล้วนะครับ